baby painting by: ilse kleyn, από fineartamerika Πότε γίνεσαι μητέρα;
Για τον Γιάννη εγώ έγινα εκείνη ακριβώς τη στιγμή.
baby painting by key crain από dailypainters.com
Σαν σε ταινία, στη σκηνή που ξαφνικά όλα γύρω κινούνται αργά και ο πραγματικός χρόνος τρέχει μόνο για δύο. Αυτή ήταν η δική μας στιγμή, η μοναδική μας στιγμή που θα ζω με την ίδια ευκολία για πάντα.
Έτσι οι τρείς γίναμε τέσσερις. Δύο γονείς που δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως αυτά τα τέλεια πλάσματα γεννήθηκαν από αυτούς, δυο παιδιά γερά και όμορφα.
Και ξαφνικά το τοπίο άλλαξε.
Τα μικρά κομματάκια ενός πάζλ που βλέπαμε κάπου κάπου χωρίς να δίνουμε σημασία άρχισαν να ενώνονται μπροστά μας με τρομακτική ταχύτητα.
Ο Γιάννης είχε φτάσει δύο χρονών και δεν μιλούσε πια, δεν μας κοίταζε, δεν γελούσε, έμοιαζε να έχει αποτραβηχτεί μέσα του σε έναν κόσμο που δεν τον γνωρίζαμε και δεν μας ήθελε μαζί του. Δεν θυμάμαι πρόσωπα, ειδικότητες, τίτλους, μεταπτυχιακά και άλλες περγαμηνές.
Θυμάμαι μόνο λόγια σαν σφαίρες να πέφτουν επάνω μου κι εγώ να αναρωτιέμαι αν θα αντέξω την επόμενη φορά που ένας ειδικός θα βρει ακόμη έναν τρόπο να μου πει, χωρίς να το λέει, ότι ο Γιάννης μου, ο δικός μου Γιάννης είναι αυτιστικός.
Η γνωμάτευση ένας γρίφος: το παιδί έχει Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή.
Τι σημαίνει αυτό; Συγκεχυμένες απαντήσεις με πολλά «αν» και «ίσως» και μόνο μια βεβαιότητα: είναι μια κατάσταση μόνιμη, «μη ιάσιμη». Και μετά άρχισαν οι θεραπείες. Θεραπείες κάθε είδους, σωστές και λάθος, κατάλληλες και ακατάλληλες, από ειδικούς και μη. Ήταν μια περίοδος που κράτησε χρόνια. Χρόνια γεμάτα ενοχές και τύψεις («Κάνω ό,τι μπορώ για το παιδί μου», «μήπως εγώ έκανα κάτι και το προκάλεσα», μήπως ένας από τους δυο μας είχε κάποιο άρρωστο γονίδιο;»), χρόνια γεμάτα από συμβουλές από γονείς και φίλους («Μα γιατί δεν πάτε έξω, εκεί σίγουρα υπάρχει θεραπεία»), χρόνια σημαδεμένα από βαριές κουβέντες επιστημόνων («Είστε σίγουροι ότι το θέλετε αυτό το παιδί;» «Το να έχεις ένα παιδί με αυτισμό είναι σαν ένα πένθος που κρατά για πάντα», «Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε»).
Είχα γλιστρήσει μέσα σε ένα μαύρο πηγάδι και έπεφτα συνέχεια.
Και μια ημέρα όλο αυτό τελείωσε.
babypainting by Thomas Eakin
Ήταν μάλλον εκείνη η ημέρα που συνειδητοποίησα ότι μέσα σε όλον αυτόν το πανικό, κάπου στη διαδρομή, είχα ξεχάσει τον Γιάννη. Αυτός όμως με περίμενε και όταν βγήκα από το πηγάδι, το μαύρο σκοτεινό πηγάδι που έχτισα για μένα, ο Γιάννης ήταν εκεί. Και στα έξι του μου έκανε ένα δώρο: με κοίταξε ίσια στα μάτια, με αυτά τα ίδια γαλαζοπράσινα μάτια που είχα χάσει για καιρό και μου είπε εκείνο που τόσο περίμενα να ακούσω:
«Μαμά»! Αυτό μόνο.
Και άλλα χρόνια πέρασαν.
Καινούργιοι άνθρωποι μπήκαν στη ζωή μας, στάθηκαν δίπλα στον Γιάννη και σε μας, μας θωράκισαν με τη γνώση και την αγάπη τους, μας ζέσταναν με την καλοσύνη και το ενδιαφέρον τους. Ο Γιάννης μαθαίνει συνέχεια, κατακτά σιγά σιγά λέξεις και δεξιότητες, πηγαίνει στο σχολείο, είναι παντού μαζί μας. Κάποιες φορές μπαινοβγαίνει στον κόσμο του, όμως φαίνεται πια καθαρά ότι προτιμά τον δικό μας κόσμο γιατί είμαστε εμείς εκεί. Μάθαμε να ζούμε τη ζωή μας στιγμή τη στιγμή, ημέρα με την ημέρα. Κάθε φορά που καταφέρνει κάτι καινούργιο είναι γιορτή για μας.
Πολλές φορές όμως οι ίδιες ερωτήσεις ξαναέρχονται.
Που είναι τα (πάνω από) 50.000 άτομα με αυτισμό που ζούνε σήμερα στην Ελλάδα; Γιατί κανείς δεν μιλάει για αυτά; Αυτός ο κόσμος των όμορφων, των τέλειων, των έξυπνων και των επιτυχημένων θα παραχωρήσει ποτέ μια θέση στον Γιάννη μου;»
Κείμενο της Βάσως Ευαγγέλου
Αναδημοσίευση από το "ΒΗΜΑΓΑΖΙΝΟ" της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
