Δίνω σιωπηρά και συχνά με υψηλό κόστος (σε παρεξηγήσεις κυρίως) μια ιδιότυπη και, πλέον, παλιομοδίτικη μάχη για να προστατέψω αυτό που προσωπικά αντιλαμβάνομαι ως «ποιότητα ζωής».
Συνειδητά προσπαθώ να μην καθορίζουν τους βιορυθμούς τους δικούς μου και των ανθρώπων με τους οποίους μοιράζομαι τη ζωή, εξωγενείς παράγοντες.
Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά;
(Διαπιστώνω καθημερινά πως σε μια κοινωνία σε trans –αυτή στην οποία ζούμε- η έννοια «απλά ελληνικά» είναι ασαφής).
Έχω ζήσει χωρίς κινητό τηλέφωνο 28 χρόνια, απλά γιατί δεν υπήρχε, και άλλα 16 με κινητό.
Πριν μου παραχωρηθεί -για επαγγελματικούς λόγους- ένα από τα πρώτα κινητά που κυκλοφόρησαν, πέρασα και από την φρίκη των μπίπερ, τρία είχα.
Σύντομα βρέθηκα με τρία μπίπερ και τέσσερα κινητά, μετά δορυφορικό, στη συνέχεια email (νωρίς νωρίς), μετά site, μετά blogs, μετά facebook, μετά twitter και ενδιάμεσα εκατοντάδες διευθύνσεις mail, συνεργασίες με πλήθος άλλων site κλπ.
Ευτυχώς το ουφ το είπα νωρίς.
Έβγαλα έξω από το είναι μου την επιβολή της νέας επικοινωνιακής πραγματικότητας, αποφάσισα να ζω χωρίς το "επικοινωνιακό με κάθε κόστος" άγχος των άλλων, όποιοι κι αν είναι, ανεξάρτητα από τη σημασία που αναγνωρίζω πως έχουν στη ζωή μου (ή όχι).
Απλά ελληνικά, απλή λογική.
Γεννάει η γυναίκα μου. Δεν απαντώ.
Απολαμβάνω μια καλή παρέα. Δεν απαντώ.
Είμαι σε ένα ραντεβού, σε σύσκεψη, συνομιλώ, σκέφτομαι, δεν απαντώ.
Βαριέμαι, κοιμάμαι, νυστάζω, δεν θέλω.
Ο φασισμός της Νέας Επικοινωνίας, έχει ορίσει, με την τεράστια συνδρομή του marketing, ως απαράδεκτη μια τέτοια συμπεριφορά:
-Αφού το τηλέφωνο (το mail, το facebook, to twitter, το blog) λειτουργεί και δεν απαντάς, με γράφεις.
Μεσάνυχτα μια ανοιξιάτικής νύχτας κάπου στη Μεσόγειο, ανοιχτά της Σικελίας.
(Δημοσιογραφική αποστολή για τη ρύπανση στη Μεσόγειο και το ρόλο της Ιταλικής Μαφίας. Άγριο ρεπορτάζ, πρόσφατα).
Η σκοτεινή θάλασσα μοιάζει με σούπα. Γυαλί. Οι μηχανές σβηστές μετά από μια εξαντλητική διαδρομή 18 ωρών σε δύσκολα νερά, νηστικοί και χωρίς καθόλου ύπνο απολαμβάνουμε το δικαίωμα στην χαλάρωση, αραχτοί στην πρύμνη.
Το ρημάδι το κινητό χτύπησε τρείς φορές.
Ούτε καν να εντοπίσω με το βλέμμα που βρισκόταν η συσκευή δεν προσπάθησα. Και οι τρείς, οι οποίοι τηλεφωνούσαν από τα γραφεία ή τα σπίτια τους στην Αθήνα, παρεξηγήθηκαν.
Λίμνη Δόξα, πρωτομαγιά, ορεινή Κορινθία. Το τοπίο επιβάλλεται, η σιωπή χρυσός.
Ανάμεσα σε εντυπωσιακά συμπλέγματα ελάτων, χιονιού και τρεχούμενων νερών, ανάμεσα σε αηδόνια και το γλυκό θρόισμα του αέρα, το κινητό χτύπαγε συνεχώς. Το έσβησα και το ενεργοποίησα ξανά μετά από οκτώ ώρες.
24 κλήσεις, οκτώ sms, τέσσερα mms, εννέα email, έξι φωνητικά μηνύματα. Για να απαντήσω και να ανταποκριθώ στις προσδοκίες, απαιτήσεις ή απλά επιθυμίες των καλούντων, χρειαζόταν να ασχοληθώ για πάνω από τρείς ώρες.
Αντί γι’ αυτό, προτίμησα παϊδάκια, ποδαρόδρομο, δειλινό και μετά τζάκι και παρέα.
Η παρεξήγηση με το κινητό οφείλεται σε μια νέο-ελληνική, άναρχη (αλλά καθόλου αναρχική), αντίληψη επιβολής.
Έχεις κινητό και καλεί; Αν δεν απαντήσεις, με προσβάλεις.
Στην σημερινή κοινωνία όπου ο υπερφίαλος εγωισμός γίνεται αντιληπτός ως αυτονόητο στοιχείο της ύπαρξης, λογικές είναι αυτές οι στάσεις ζωής.
Λογικές είπα; Διορθώνω: Αναμενόμενες εννοούσα.
Το ίδο συμβαίνει τώρα με το facebook. Άνοιξα πρόσφατα λογαριασμό από επαγγελματική περιέργεια, όπως και στο twitter και ξαφνικά γέμισε το mail μου από προσκλήσεις ανθρώπων –που εκτιμώ, δεν εκτιμώ, γνωρίζω ή δεν γνωρίζω- για να «γίνουμε φίλοι». Τι ανόητη διατύπωση. Λές και υπάρχει φίλος που δεν γνωρίζει αν είναι φίλος ή όχι.
Μια από τα ίδια και με το twitter.
Μα, σε τι κρύα και ξενέρωτη φάση περνάμε όπου χαζοχαρουμενιές όπως τα προαναφερθέντα έχουν πια αποκτήσει πραγματική ενέργεια κοινωνικής αλληλεπίδρασης, αξιολόγησης και καθορισμού σχέσεων;
Τελικά για τι ζούμε; Για το χάδι ή για την κλήση;
Για τους «friends” του facebook και την ισχύ του προφίλ μας στο διαδικτυακό χωριό της ελληνικής μιζέριας, ή για την ζέση μιας καλής παρέας;
Ευτυχώς, ανήκω στη γενιά των ανθρώπων που έχουν –ανεξάρτητα από οποιοδήποτε κόστος-, το δικαίωμα στην επιλογή.
Ανάμεσα στο αηδόνι και το twitter θα βάζω πάντα πρώτο το αηδόνι. Κι ας είναι -εδώ και πολλά χρόνια πια- το διαδίκτυο αλλά και η ηλεκτρονική και ψηφιακή επικοινωνία η κύρια επαγγελματική ασχολία μου.
Τρόπος υποκατάστασης της ζωής, δεν θα επιτρέψω να γίνει.
(Γι’ αυτό σου λέω, μην με παρεξηγείς.)
