Τον προηγούμενο αιώνα ήταν γνωστή ως εργατική πρωτομαγιά, αλλά απο τότε πέρασε ένας ολόκληρος αιώνας.
Αν θα την αφιέρωνα σήμερα κάπου αυτή τη μέρα ομορφιάς και ελπίδας, θα την αφιέρωνα στον Daniel.
Τον γνώρισα στο Λονδίνο τις προηγούμενες ημέρες. Κατάγεται από την Κολομβία, μεγάλωσε σε ένα χωριό κοντά στην Μπογκοτά. Αγελαδάρης ο πατέρας του, με την μορφή που εμείς εδώ στην Ελλάδα αντιλαμβανόμαστε μάλλον με την έννοια του cowboy : Απο μικρό παιδί οδηγούσε το κοπάδι με το άλογο σε τεράστιες αποστάσεις, χειριζόταν το λάσο με μαεστρία και κυριολεκτικά έπιανε τον ταύρο από τα κέρατα, τον γονάτιζε και τον έσφαζε, για να αξιοποιήσουν για τις ανάγκες επιβίωσης της φαμίλιας το αίμα και το κρέας του ζώου.
Στα δεκαοκτώ του μετακόμισε -από ανάγκη λόγω ανέχειας και φόβου από τη μαφία του καρτέλ της κοκαΐνης- με την οικογένειά του στην Ισπανία. Σπούδασε μηχανικός και τώρα βρίσκεται στην Αγγλία, όπου έχει γίνει δεκτός σε πανεπιστήμιο στο Λίβερπουλ. Το Σεπτέμβριο ξεκινάει το Master του.
Μέχρι τότε όμως πρέπει να ζήσει. Ψάχνει για δουλειά, σερβιτόρος κατά προτίμηση, δέχεται όμως να κάνει και οποιαδήποτε άλλη χειρωνακτική εργασία.
Νωρίς το πρωί ξεκινάει από το σπίτι που τον φιλοξενεί προσωρινά ένας συμπατριώτης του στο Sutton και κατεβαίνει στο κέντρο του Λονδίνου. Συγκεντρώνει όλα τα αντίτυπα free press εφημερίδων που βρίσκει στον υπόγειο του Λονδίνου και πηγαίνει, όπως λέει γελώντας "στο γραφείο του" για να κάνει επαφές. Να απαντήσει δηλαδή σε αγγελίες.
Το γραφείο του, καταφύγιο από τις συνεχείς βροχές του Λονδίνου, είναι οι διάδρομοι και τα παγκάκια στο Βρετανικό Μουσείο και την Tate Modern. Και στα δύο η είσοδος είναι δωρεάν. Ανάμεσα σε ραντεβού για δουλειά περιφέρεται στους αχανείς χώρους θαυμάζοντας τα εκπληκτικά εκθέματα. Μπορεί να σε ξεναγήσει σε όλες τις πτέρυγες και να σου μιλήσει με θαυμασμό για όλα όσο και για τους πολιτισμούς που τα γέννησαν, καλύτερα και με περισσότερο πάθος από κάθε επαγγελματία ξεναγό.
Οι φύλακες και οι εργαζόμενοι τον συμπαθούν και αν κάποια μέρα αργήσει να εμφανιστεί, τον ρωτούν με αγωνία αν ο λόγος της καθυστέρησης ήταν επειδή βρήκε δουλειά. Τις προάλλες το κλίμα ήταν βαρύ, ο ψίθυρος μεταδόθηκε στους αχανείς διαδρόμους, απο στόμα σε στόμα :
-Ο Daniel δοκιμάστηκε ως σερβιτόρος σε ένα κλασσικό english tea κατάστημα και η προσγείωση ενός δίσκου με πορσελάνινα σερβίτσια στις τουαλέτες δύο αγγλίδων κυριών της upper class, τον οδήγησε στην πόρτα της εξόδου...
Είμαι σίγουρος πως θα βρει τον δρόμο του. Τέτοια παιδιά, αποκλείεται να πάνε χαμένα.
Αν λοιπόν στον 21ο αιώνα η πρώτη Μαΐου έχει κάποιο αγωνιστικό μήνυμα να μου δώσει, δεν θα το λάβω από κάποιους εργατοπατέρες του παρελθόντος, αλλά από ένα σεμνό, πανέξυπνο, χαμογελαστό και αισιόδοξο εργάτη που κτίζει την παγκοσμιοιποιημένη κοινωνία του μέλλοντός μας.
Και χαίρομαι που τα παιδιά μου θα ζήσουν σε μια κοινωνία που θα χτίσουν μαζί με παιδιά σαν τον Daniel.
Λεπτομέρεια : O Daniel μου έδειξε στην Tate Modern τον πίνακα που ακολουθεί. Είναι έργο του Πικάσο εμπνευσμένο από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Πόσοι το γνωρίζαμε; Προσωπικά, παρόλο που τον τελευταίο χρόνο γράφω τα σενάρια για μια σειρά ντοκιμαντέρ για τη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και ασχολήθηκα εκτεταμένα (και) με τον Μπελογιάννη , δεν γνώριζα για τον πίνακα. Ήξερα μόνο για το γνωστό σκίτσο του Πικάσο για τον άνθρωπο με το γαρίφαλο...
Pablo Picasso : Gaat's Skull, Bottle and Candle, 1952 Tate Moderrn London
Αν θα την αφιέρωνα σήμερα κάπου αυτή τη μέρα ομορφιάς και ελπίδας, θα την αφιέρωνα στον Daniel.
Τον γνώρισα στο Λονδίνο τις προηγούμενες ημέρες. Κατάγεται από την Κολομβία, μεγάλωσε σε ένα χωριό κοντά στην Μπογκοτά. Αγελαδάρης ο πατέρας του, με την μορφή που εμείς εδώ στην Ελλάδα αντιλαμβανόμαστε μάλλον με την έννοια του cowboy : Απο μικρό παιδί οδηγούσε το κοπάδι με το άλογο σε τεράστιες αποστάσεις, χειριζόταν το λάσο με μαεστρία και κυριολεκτικά έπιανε τον ταύρο από τα κέρατα, τον γονάτιζε και τον έσφαζε, για να αξιοποιήσουν για τις ανάγκες επιβίωσης της φαμίλιας το αίμα και το κρέας του ζώου.
Στα δεκαοκτώ του μετακόμισε -από ανάγκη λόγω ανέχειας και φόβου από τη μαφία του καρτέλ της κοκαΐνης- με την οικογένειά του στην Ισπανία. Σπούδασε μηχανικός και τώρα βρίσκεται στην Αγγλία, όπου έχει γίνει δεκτός σε πανεπιστήμιο στο Λίβερπουλ. Το Σεπτέμβριο ξεκινάει το Master του.
Μέχρι τότε όμως πρέπει να ζήσει. Ψάχνει για δουλειά, σερβιτόρος κατά προτίμηση, δέχεται όμως να κάνει και οποιαδήποτε άλλη χειρωνακτική εργασία.
Νωρίς το πρωί ξεκινάει από το σπίτι που τον φιλοξενεί προσωρινά ένας συμπατριώτης του στο Sutton και κατεβαίνει στο κέντρο του Λονδίνου. Συγκεντρώνει όλα τα αντίτυπα free press εφημερίδων που βρίσκει στον υπόγειο του Λονδίνου και πηγαίνει, όπως λέει γελώντας "στο γραφείο του" για να κάνει επαφές. Να απαντήσει δηλαδή σε αγγελίες.
Το γραφείο του, καταφύγιο από τις συνεχείς βροχές του Λονδίνου, είναι οι διάδρομοι και τα παγκάκια στο Βρετανικό Μουσείο και την Tate Modern. Και στα δύο η είσοδος είναι δωρεάν. Ανάμεσα σε ραντεβού για δουλειά περιφέρεται στους αχανείς χώρους θαυμάζοντας τα εκπληκτικά εκθέματα. Μπορεί να σε ξεναγήσει σε όλες τις πτέρυγες και να σου μιλήσει με θαυμασμό για όλα όσο και για τους πολιτισμούς που τα γέννησαν, καλύτερα και με περισσότερο πάθος από κάθε επαγγελματία ξεναγό.
Οι φύλακες και οι εργαζόμενοι τον συμπαθούν και αν κάποια μέρα αργήσει να εμφανιστεί, τον ρωτούν με αγωνία αν ο λόγος της καθυστέρησης ήταν επειδή βρήκε δουλειά. Τις προάλλες το κλίμα ήταν βαρύ, ο ψίθυρος μεταδόθηκε στους αχανείς διαδρόμους, απο στόμα σε στόμα :
-Ο Daniel δοκιμάστηκε ως σερβιτόρος σε ένα κλασσικό english tea κατάστημα και η προσγείωση ενός δίσκου με πορσελάνινα σερβίτσια στις τουαλέτες δύο αγγλίδων κυριών της upper class, τον οδήγησε στην πόρτα της εξόδου...
Είμαι σίγουρος πως θα βρει τον δρόμο του. Τέτοια παιδιά, αποκλείεται να πάνε χαμένα.
Αν λοιπόν στον 21ο αιώνα η πρώτη Μαΐου έχει κάποιο αγωνιστικό μήνυμα να μου δώσει, δεν θα το λάβω από κάποιους εργατοπατέρες του παρελθόντος, αλλά από ένα σεμνό, πανέξυπνο, χαμογελαστό και αισιόδοξο εργάτη που κτίζει την παγκοσμιοιποιημένη κοινωνία του μέλλοντός μας.
Και χαίρομαι που τα παιδιά μου θα ζήσουν σε μια κοινωνία που θα χτίσουν μαζί με παιδιά σαν τον Daniel.
Λεπτομέρεια : O Daniel μου έδειξε στην Tate Modern τον πίνακα που ακολουθεί. Είναι έργο του Πικάσο εμπνευσμένο από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Πόσοι το γνωρίζαμε; Προσωπικά, παρόλο που τον τελευταίο χρόνο γράφω τα σενάρια για μια σειρά ντοκιμαντέρ για τη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και ασχολήθηκα εκτεταμένα (και) με τον Μπελογιάννη , δεν γνώριζα για τον πίνακα. Ήξερα μόνο για το γνωστό σκίτσο του Πικάσο για τον άνθρωπο με το γαρίφαλο...
Pablo Picasso : Gaat's Skull, Bottle and Candle, 1952 Tate Moderrn London