Η κατάσταση σε ότι αφορά την Ελλάδα γίνεται όλο και περισσότερο σύνθετη, διεθνώς.
Είναι πλέον σαφές πως οι "αγορές" -εκμεταλλευόμενες την πολιτική ασάφεια σε σχέση με τις πραγματικές προθέσεις των ηγετών της Ε.Ε για στήριξη (;) στην Ελλάδα, δεν χαρίζονται. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν μετατρέπονται σε εξυπηρέτηση τόκων σε βάθος πενταετίας.
Το πρόβλημα το οποίο πυροδότησε η Ελλάδα και βιώνει η Ευρώπη είναι πολιτικό, αφορά την επιβίωση (ή καλύτερα: τους όρους επιβίωσης) του ευρώ.
Η άρνηση της Γερμανίας να στηρίξει την πρόταση βοήθειας στην Ελλάδα είναι έκφραση μιας απολυτότητας για το ποιες χώρες και με με ποιο τρόπο μπορούν να ανήκουν στην Ε.Ε.
Η αντίληψη των Γάλλων που θέλουν μια Ευρώπη ικανή να απορροφά ιδιαιτερότητες και διαφορές, υπηρετώντας με πιο ελαστικό τρόπο τις χρηματοπιστωτικές επιδιώξεις, υπηρετεί δημιουργικά τη σύνθεση χωρών, λαών και πολιτισμών (κουλτούρας) σε μια πιο ενδιαφέρουσα και ζωντανή Ένωση.
Η οικονομίστικη, με ατσάλινη πειθαρχία και χωρίς αποκλίσεις εφαρμογή προγραμμάτων λογιστικής σταθερότητας, δεν είναι μια μορφή λύσης αλλά ένα σαφές πρόβλημα στενομυαλιάς και αδυναμίας των Γερμανών να ονειρευτούν.
Οτιδήποτε.
Πόσο μάλλον μια ενωμένη Ευρώπη των πολιτών και όχι μια εαρινή σύναξη λογιστών.
Συμπέρασμα: Η Ελλάδα δεν κάνει για την Ευρώπη της Γερμανίας και η Γερμανία πάντα είχε και έχει στο μυαλό της μόνο μια Ευρώπη:
-Τη δική της.
Όλοι οι άλλοι, ας ψοφήσουν.
Ξανά.
Ίσως είναι καλύτερα, ανεξάρτητα από την Ελλάδα, κάποια στιγμή η Ευρώπη να απαλλαγεί από τη Γερμανία.
Για να μπορεί να λέγεται Ευρώπη και όχι Ηνωμένα Γερμανικά Εμιράτα.
