φωτό : ΝΑΣΑ, ξημέρωμα από το διαστημικό λεωφορείο.Οφείλω να ευχαριστήσω δημόσια τον αξιότιμο συνάδελφο δημοσιογράφο που εκτόξευσε τα υποδήματά του στον υπό απόσυρση πλανητάρχη Μπούς. Ήταν μια κακή στιγμή βέβαια για τη δημοσιογραφία αλλά ταυτόχρονα λειτούργησε ως βάλσαμο για την ψυχολογία μου που δοκιμάστηκε με χίλιους τρόπους τις τελευταίες ημέρες.
Δεν νομίζω πώς αποτελώ εξαίρεση :
Αμείωτη οργή για την δολοφονία ενός παιδιού από ένα παρακμιακό και λούμπεν κράτος που οπλίζει τρομερά επικίνδυνους βλάκες για να το υπηρετούν ενώ ταυτόχρονα αφοπλίζει απροσχημάτιστα όσο και κυνικά τις ελευθερίες των πολιτών του.
Θλίψη και απορία για όσα δικαιολογημένα ακολούθησαν αλλά και αγωνία για τα παιδιά, αυτούς τους μικρούς μαθητές που όλοι σήμερα μιλάμε στο όνομά τους, την ώρα που τα ίδια αφήνουν πίσω τους τα σχολεία της ναφθαλίνης και αναζητούν το δικαίωμα στο όνειρο στο μεγάλο σχολείο του δρόμου.
Ντροπή, που είμαι πολίτης ενός κράτους που εκδίδει πέντε πορίσματα για ένα σκάνδαλο, χωρίς κανείς να έχει πραγματικά τιμωρηθεί. Βέβαια και για τις καταστροφικότερες στην ιστορία αυτού του τόπου και με δεκάδες αθώα θύματα πυρκαγίες του 2007 δεν τιμωρήθηκε κανείς, οπότε έπρεπε να είχα συνηθίσει.
Ελπίδα πώς αυτή η φαιδρή πραγματικότητα στην οποία ζούμε μπορεί να γεννήσει νέες ευγενείς, με πραγματικό νόημα και ποιοτικό περιεχόμενο συλλογικότητες (μικρές, με τις μεγάλες είμαι πλέον καχύποπτος) οι οποίες δεν θα αφήσουν την σκουριά των πεθαμένων κομμάτων του χθες να τις διαβρώσουν.
(Ήδη κάποιες προσκλήσεις που δέχθηκα με email με κάνουν να αισθάνομαι σχετικά αισιόδοξος και λιγότερο μόνος. Μακάρι... αν και με όσα έχω ζήσει μέχρι σήμερα, κρατώ μικρό καλάθι.)
Με τούτα που γίνονται θυμήθηκα μια φράση που με έβγαλε στους δρόμους να διαδηλώνω στην όχι και τόσο μακρινή δεκαετία του 80 :
«Έχασα την ψυχραιμία μου...»
Το είχε δηλώσει ο δολοφόνος Μελίστας όταν πυροβόλησε και σκότωσε τον 15χρονο Καλτεζά.
Δεν νομίζω πώς αποτελώ εξαίρεση :
Αμείωτη οργή για την δολοφονία ενός παιδιού από ένα παρακμιακό και λούμπεν κράτος που οπλίζει τρομερά επικίνδυνους βλάκες για να το υπηρετούν ενώ ταυτόχρονα αφοπλίζει απροσχημάτιστα όσο και κυνικά τις ελευθερίες των πολιτών του.
Θλίψη και απορία για όσα δικαιολογημένα ακολούθησαν αλλά και αγωνία για τα παιδιά, αυτούς τους μικρούς μαθητές που όλοι σήμερα μιλάμε στο όνομά τους, την ώρα που τα ίδια αφήνουν πίσω τους τα σχολεία της ναφθαλίνης και αναζητούν το δικαίωμα στο όνειρο στο μεγάλο σχολείο του δρόμου.
Ντροπή, που είμαι πολίτης ενός κράτους που εκδίδει πέντε πορίσματα για ένα σκάνδαλο, χωρίς κανείς να έχει πραγματικά τιμωρηθεί. Βέβαια και για τις καταστροφικότερες στην ιστορία αυτού του τόπου και με δεκάδες αθώα θύματα πυρκαγίες του 2007 δεν τιμωρήθηκε κανείς, οπότε έπρεπε να είχα συνηθίσει.
Ελπίδα πώς αυτή η φαιδρή πραγματικότητα στην οποία ζούμε μπορεί να γεννήσει νέες ευγενείς, με πραγματικό νόημα και ποιοτικό περιεχόμενο συλλογικότητες (μικρές, με τις μεγάλες είμαι πλέον καχύποπτος) οι οποίες δεν θα αφήσουν την σκουριά των πεθαμένων κομμάτων του χθες να τις διαβρώσουν.
(Ήδη κάποιες προσκλήσεις που δέχθηκα με email με κάνουν να αισθάνομαι σχετικά αισιόδοξος και λιγότερο μόνος. Μακάρι... αν και με όσα έχω ζήσει μέχρι σήμερα, κρατώ μικρό καλάθι.)
Με τούτα που γίνονται θυμήθηκα μια φράση που με έβγαλε στους δρόμους να διαδηλώνω στην όχι και τόσο μακρινή δεκαετία του 80 :
«Έχασα την ψυχραιμία μου...»
Το είχε δηλώσει ο δολοφόνος Μελίστας όταν πυροβόλησε και σκότωσε τον 15χρονο Καλτεζά.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα...
Υ.Γ : Ναι, θυμάμαι πως με την ίδια φράση ανέλαβε την ευθύνη για την ανατίναξη κλούβας των ΜΑΤ κοντά στο Καραβελ λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία η 17Ν.
Ε, και;
Υ.Γ : Όχι, δεν υιοθετώ ή προτρέπω κανέναν σε οτιδήποτε, αυτά είναι "κούφιες σκέψεις". Το "ε, και" αφορά στην τραγική εξέλιξη των γεγονότων του '85 και στην εκρρεμότητα που άφησε αυτή η υπόθεση και αφορά στον διαχωρισμό πολιτικού και ποινικού εγκλήματος. Όπως το σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης για τα μέλη της οργάνωσης, επέλεξε μονοδιάστατα (και αναπόφευκτα φυσικά, για κάθε οργανωμένο δικαιακό σύστημα στο πλαίσιο του Κράτους) την ποινική διάσταση, άλλο τόσο τώρα βιώνουμε την διαφορά ως κοινωνία : Κακουργήματα διέπραξαν σύμφωνα με το κατηγορητήριο οι νεαροί που παραπέμφθηκαν για τα πρόσφατα γεγονότα, άλλη, μικρότερη βαρύτητα τους αποδίδει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που δεν θέλει να ξεχνά πώς η δίδυμη αδερφή του Κράτους είναι η Βία... Δεν αποδείχθηκε ακόμη μια φορά;
