Από τα γήπεδα του Μεξικού στις αλάνες της Κορίνθου, κάθε Τελικός μια προσωπική αφετηρία.
(Πού θα είμαστε στο επόμενο;)
Μεξικό 1970:Η συγκλονιστική πορεία της Γερμανίας και ο αποκλεισμός της από την Ιταλία με 4-3 στα ημιτελικά σε έναν αγώνα με εμπνευστή τον ...Χίτσκοκ του ποδοσφαίρου σφράγισαν την έναρξη της ποδοσφαιρικής μου μνήμης.
Έκτοτε πέρασαν πολλά μουντιάλ.
Τα καλύτερα, αυτά της παιδικής και εφηβικής ηλικίας τα ζήσαμε λασπωμένοι και καταχτυπημένοι από το άγριο ποδόσφαιρο στην κακοτράχαλη αλάνα της "Ιερατικής", (εκεί που σήμερα είναι η Νομαρχία) στην Κόρινθο, δίπλα από τη θάλασσα.
Στις ελάχιστες ασπρόμαυρες τηλεοράσεις οι αγώνες ήταν αφορμή κοινωνικής συνεύρεσης κάτω από την κληματαριά -σε αυλές με χώμα και όχι...γκαζόν- με τους μεγάλους να καταναλώνουν ανεξέλεγκτα το κρασί-διαμάντι του μπαρμπα-Τάσου και τηγανιτά κολοκυθάκια, κεφτεδάκια, φέτα και άγρια χόρτα από το κτήμα το μαρκελεϊκο...
Οι μικροί, τα αδέλφια και τα παιδιά των φίλων, ξυπόλυτοι και ξαμολημένοι στη γειτονιά κάναμε γιουρούσι στις διπλανές αυλές και τσιμπολογάγαμε μεζέδες απ΄όλους, ανάμεσα σε ιαχές για φάουλ, ζητωκραυγές για το γκόλ και χριστοπαναγίες για το χαμένο πέναλτι.
(Ειδικά στην αγροτική επαρχία της εποχής η βρισιά ήταν μέρος της καθημερινότητας χωρίς να σοκάρει όπως την εποχή του πολιτικά ορθού που ακολούθησε).
Και την επόμενη ημέρα οι θρίαμβοι του Πελέ, του Μπεκενμπάουερ, του Ζαϊρζίνιο, του Ριβερίνο, του Γκέρτ Μύλερ και των άλλων ιερών τεράτων της εποχής στο Μεξικό, γίνονταν τιτανομαχίες στο ξερό γηπεδάκι της Αγ. Φωτεινής. Σκόνη, ιδρώτας, αίμα, ξύλο και ατελείωτο πάθος.
Ξεκινάγαμε το πρωί και μας μάζευαν οι μανάδες με την παντόφλα το βράδυ.
Ο Βασίλης ο Αναγνωστόπουλος, γεννημένος ηγέτης. Ο Άκης ο Βούλγαρης, βράχος και με ποδοσφαιρικό μυαλό - ξυράφι. Ο Γιώργος ο Παύλου, ο Σπύρος ο Μπόγδανιτς (τι κουτουπιέ, θεέ μου) και βέβαια ο Κώστας Φακιριάδης, (ο μετέπειτα δικός μας Μπουμπλής).
[Το ότι δεν έκανε ο τελευταίος διεθνή καριέρα στο ποδόσφαιρο υπήρξε μια από τις πρώτες άγουρες επιβεβαιώσεις πως στη ζωή τίποτε δεν είναι αυτονόητο, ούτε το πλέον προφανές...]
Αλλά και ο Νικολάου, ο Στάρφας, τα αδέρφια Μπούφη, ο Τάκης ο Μπαλάφας, οι Νορδέοι και όσοι πέρασαν από την παρέα, έχουν σίγουρα αρκετά ράμματα σε κάθε καλάμι για να θυμούνται το πρώτο τους μουντιάλ, τότε στις αλάνες της Κορίνθου.
Έκτοτε, όσο και να χαθήκαμε, τέτοιες ημέρες είμαι βέβαιος πως όπου και να βρίσκονται αν τους ρωτήσει κανείς πόσων χρονών είναι θα απαντήσουν με χαμόγελο:
"Δώδεκα..."
Όσα και τα Μουντιάλ που έχουμε ζήσει.
Άντε, καλό Τελικό και το κύπελλο στην Ολλανδία!
