ΕΛΛΑΔΑ, ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το να κυβερνάς μια χώρα που οδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτατα προς την πτώχευση είναι από μόνο του δύσκολο.
Αν προσθέσεις πως για διάφορους λόγους άλλες κυβερνήσεις και οργανωμένα και ανοργάνωτα πολυεθνικά συμφέροντα σε σπρώχνουν εκεί μια ώρα αρχύτερα και, την ίδια ώρα, οι ναύτες του Τιτανικού σου είναι Έλληνες, τότε τα πράγματα γίνονται σουρεαλιστικά ως διαδρομή και, έτσι κι αλλιώς, τραγικά ως κατάληξη.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός έδωσε πολλές μάχες στη διεθνή σκακιέρα και όπως ο ίδιος επισημαίνει, "η κατάσταση ήταν τέτοια που δεν υπήρχαν περιθώρια ελιγμών".

Η κατηγορία που του αποδίδεται πως η κυβέρνηση δεν προχώρησε ταχύτερα τις μεταρρυθμίσεις , είναι μεν σωστή αλλά ταυτόχρονα υποκριτική: 

-Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι αόριστο αίτημα. Προϋπόθεση οποιασδήποτε σύγχρονης μεταρρύθμισης που θα οδηγούσε σε ένα λειτουργικό και οικονομικά βιώσιμο κράτος, είναι η ριζική αναδόμηση του δημοσίου τομέα. Και να ήταν ο Παπανδρέου αποφασισμένος να βάλει το νυστέρι όσο βαθιά χρειάζεται, το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν. Ή τουλάχιστον όχι το "όλον ΠΑΣΟΚ".  (Ξεχάστηκαν για παράδειγμα, οι προειδοποιητικές βολές Παπουτσή;)

Ούτε κανένα άλλο κόμμα με τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος θα μπορούσε να επωμιστεί την κατάρα του πολιτικού κόστους, κλείνοντας το μαγαζί και ξανανοίγοντας το. 

Ή πιστεύει κανείς πως οι συντεχνίες που ασκούν παράλληλη διοίκηση σε τομείς αυτής της χώρας θα επέτρεπαν κατάργηση συλλογικών συμβάσεων αλλά και μονιμότητας στο δημόσιο και απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα;

Τώρα θα τα κάνει βέβαια το ΔΝΤ το οποίο όταν κανείς του ψελλίζει "μα, δεν μπορούμε να το κάνουμε έτσι αυτό, θα πέσουν να μας φάνε, έχει πολιτικό κόστος", απαντά νηφάλια πως δεν ομιλεί την Ελληνικήν...

Από την άλλη, ο Γιώργος Παπανδρέου, συνειδητοποιώντας την κατάσταση, το μόνο που του απέμεινε ως υπεύθυνη -και υπό τις περιστάσεις, πατριωτική- άσκηση πολιτικής ήταν και είναι να πολεμήσει μέχρι τέλους ώστε η πρέσα να σφίξει το κατά δύναμη λιγότερο.

Τα πάντα είναι πολιτική. 

Και αυτές τις ημέρες όποιος την περιορίσει στον τίτλο "προσφύγαμε, τέλος" διαπράττει κρίσιμο σφάλμα. Ναι, η Ελλάδα προσέφυγε, αλλά που και πως;  Στον Ευρωπαϊκό μηχανισμό ή πρώτα στο ΔΝΤ;  Με ξεχωριστές συμφωνίες ή κοινό πρόγραμμα; Τριετής ή πενταετής έλεγχος; 

Ο πολιτικός ρόλος του πρωθυπουργού δεν έχει ακυρωθεί.  Παραμένει ενεργός και σημαντικός για την πορεία των εξελίξεων και όσο κι αν δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών ή "κόκκινων γραμμών", η παρεμβάσεις του είναι συνεχείς και υπό τις περιστάσεις, σωστές.

Όλα είναι ανοικτά. Οι εξελίξεις είναι ιστορικές για τη χώρα και η διαπραγματεύσεις κρίσιμες για το παρόν και το μέλλον της.