Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον εμπιστευόταν και τον αγαπούσε όσο ελάχιστους: Τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο, τον Ξενοφώντα Ζολώτα, τον Παναγή Παπαληγούρα, τον Πέτρο Μολυβιάτη...
Όντας υπεύθυνος για πολλά χρόνια των Ελληνοτουρκικών Υποθέσεων, χειρίστηκε κρίσιμα εθνικά θέματα. Το τι είδαν τα μάτια του και άκουσαν τα αυτιά του όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια -τις δεκαετίες του 60 και του 70- είναι βέβαιο πως φρόντισε να μείνουν κληρονομιά στους νεώτερους.
Μετά την μεταπολίτευση, όταν υποβλήθηκε η αίτηση ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ ο Θεοδωρόπουλος, ήταν εκ των βασικότερων υποστηρικτών της Ελληνικής πρότασης.
Όπως μου περιέγραφε ο ίδιος, στην διάρκεια της συζήτησης ανάμεσα στους Ευρωπαίους ηγέτες με μοναδικό θέμα την Ελληνική αίτηση για ένταξη, ο Καραμανλής τηλεφωνούσε συνεχώς. Ο Γεώργιος Ράλλης που συμμετείχε δεν είχε πλέον κουράγιο να απαντήσει στον αγωνιώντα Καραμανλή και "πέταγε την μπάλα"στον Θεοδωρόπουλο:
-"Τι έγινε Βύρωνα; Ακόμη να δεχτούν την αίτησή ΜΟΥ";
(Έτσι ήταν: Όλοι γνώριζαν πως η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ ήταν προσωπική υπόθεση Καραμανλή, άλλωστε το παραδέχθηκαν με δηλώσεις τους τόσο ο Γκένσερ όσο και ο Ντ' Εστέν: Στην ΕΟΚ μπήκε ο Καραμανλής, όχι η Ελλάδα).
Προσπάθησα πολλές φορές να τον ρωτήσω ποια ήταν η σημαντικότερη στιγμή που έζησε, αλλά απέφευγε να απαντήσει. Επέμενε πως στη Διπλωματία δεν υπάρχουν αισθήματα, αλλά στόχοι και τακτικές.
Φεύγοντας από το σπίτι του, με σταμάτησε στην πόρτα:
"Ξέρεις, τη στιγμή που έβλεπα στο Ζάππειο τον Καραμανλή και τον Καραγιώργη να υπογράφουν την Ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ... Αυτή τη στιγμή ξεχωρίζω..."
Δάκρυσε και χαμογέλασε ταυτόχρονα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το χαμόγελο.
Ο Βύρων Θεοδωρόπουλος έφυγε πλήρης ημερών έχοντας ζήσει το όνειρο της ένταξης.
Και έφυγε τώρα που με δική μας ευθύνη και ανεπάρκεια, το όνειρο μοιάζει πια με εφιάλτη.
(Προς ΕΡΤ: Αξιοποιήστε το υλικό που σας έχω αφήσει από τον Θεοδωρόπουλο. Παρουσιάστε ένα αφιέρωμα, άλλωστε το οφείλει η Ελλάδα. Αν δεν το κάνει η Δημόσια Τηλεόραση, τότε ποιός;)
Çok tesekkür ederim
