Ο Νίκος υπήρξε ρεπόρτερ μια ζωή. Ρεπόρτερ με την πιο απλή και ουσιαστική έννοια:
Αναρωτιόταν διαρκώς και ρωτούσε για τα πάντα. Αμφισβητούσε. Αναζητούσε την πληροφορία.
Συνδεθήκαμε με φιλία και αμοιβαία εκτίμηση στον ραδιοφωνικό ΣKAI το 92, όταν σε μια αποστολή μου στη Σύρα, περιέγραφα στην εκπομπή του (στο καρφί και το πέταλο) την κατάσταση που επικρατούσε στο νησί με το επαπειλούμενο κλείσιμο των Ναυπηγείων Νεωρίου. Την στιγμή που μετέδιδα σε απευθείας σύνδεση πως οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους λάμβαναν συσσίτιο που είχε οργανωσει ο Δήμος, άκουσα κάτι περίεργους ήχους στο ακουστικό στο οποίο ερχόταν η επιστροφή ήχου. Τελειώνοντας την περιγραφή, ξεκίνησαν να παίζουν διαφημίσεις, χωρίς να προηγηθεί κάποιο σχόλιο από τον Νίκο. Στη διάρκεια του διαλείμματος, με ειδοποιεί ο Κώστας Κημπουρόπουλος, τότε διευθυντής ειδήσεων:
"Βρε Αλέκο, "κράτα" τον αέρα με τη συνέχεια της περιγραφής, γιατί ο Νίκος έχει βάλει τα κλάματα και δεν μπορεί να συνεχίσει την εκπομπή...."
Προσωπικά, αυτόν τον Νίκο, αποχαιρετώ...Με αυτήν την εικόνα ανάμεσα σε χιλιάδες στιγμές που μας έδεσαν, όλα αυτά τα χρόνια και τις οποίες θα κρατήσω για μένα, όπως αξίζει για κάθε φίλο που φεύγει.
Καλό ταξίδι λοιπόν.
