Καλά αυτοί είχαν εξευτελιστεί από καιρό.
Η παράταση της παραμονής τους μέσα σε ένα κλίκα πάνδημης απαξίωσης για τις ημέρες και τα έργα τους ήταν μια δίκαιη, καταρχήν τιμωρία :
Μόνοι και γυμνοί στη μπροστά στα βλέμματα όλων, καρικατούρες για λύπηση και φτύσιμο, περιφέρονταν σαν πένητες στη δημόσια σκηνή αναζητώντας οι πιο έμπειροι έναν πράσινο μανδύα για να κρυφτούν.
Κάποιοι, μέσα στον αλαλαγμό, πιστεύουν πως θα επιπλεύσουν ακόμη μια φορά.
Και ίσως πράγματι να το καταφέρουν. Ακόμη μια φορά.
Φρούδες ελπίδες κάλπικων ανθρώπων.
