Ένας Dalton στα αζήτητα...

Ένας ληστής δέχεται επισκεπτήριο πριν οδηγηθεί στο κάτεργο (της απόλυτης λήθης).

Μπροστά στα μάτια των φίλων και συντρόφων του, πολλοί εξ αυτών μέλη της ίδιας συμμορίας που απέφυγαν τις συνέπειες των πράξεών τους, ο αρχηγός λύγισε.

Λυγμοί και δάκρυα –στο όριο του «πολιτικώς ορθού»- πρόδιδαν στα τελευταία του λόγια τη συγκίνηση.

Οφείλεται σε μεταμέλεια;

Συνειδητοποίησε ξαφνικά τι έκανε;

Είναι αίσθηση ντροπής μπροστά στη γνήσια, αυθόρμητη, μαζική και δημόσια αποδοκιμασία η οποία -δικαιολογημένα εφόσον περιέχει και θυμό- έχει χαρακτηριστικά χλεύης;

Αντελήφθη άραγε πως μοιραία η Ιστορία θα κατατάξει την πολιτική του παρουσία εκεί που του αξίζει, στο Τίποτα, το Ποτέ και το Πουθενά;

Όχι. Ο βρόγχος του οφειλόταν στα ίδια τιποτένια αντανακλαστικά που τον οδήγησαν να διεκδικήσει αυτό που του υπόσχονταν από κούνια:

Την εξουσία.

Τώρα, το μόνο που ενεργοποίησε την μακαριότητά του ήταν η συνειδητοποίηση, το αναπόφευκτό της αμετάκλητης απώλειας της.

Δεν θα λείψει καθόλου και σε κανέναν. Αυτός, ο λίγος και οι λιγότεροι του.