foto: creativeWhack Το "info-λόγιο" με ικανοποιητική ταχύτητα επεσήμανε στο προηγούμενο post -κατ' ανάγκην κωδικοποιημένα, για να προστατέψει ουσιαστικά τις πηγές πληροφόρησης,- πως ο κατηγορούμενος για διάπραξη σωρείας κακουργηματικών πράξεων Μιχάλης Χριστοφοράκος "στήνει τον ιστό του". Η επιβεβαίωση ήρθε με τις αξιόπιστες πληροφορίες που φέρνουν την Εισαγγελία του Μονάχου να του ασκεί δίωξη για δωροδοκία, εξέλιξη που τον καθιστά κατηγορούμενο για ασήμαντο συγκριτικά αδίκημα στη Γερμανία.
Έγκαιρα επίσης το ιστολόγιο επεσήμανε το παιχνίδι που παίζεται με την κάλυψη που παρέχεται στον έτερο καταζητούμενο Χρήστο Καραβέλα, μέσω της καθυστέρησης έκδοσης του διεθνούς εντάλματος σύλληψής του από την INTERPOL. (Και προφανώς...δεν φταίει η INTERPOL). Έτσι κάποιοι του διασφάλισαν τον χρόνο που χρειαζόταν για να αναζητήσει ασφαλές καταφύγιο και την προοπτική μια πολυτελούς και ελεύθερης ζωής.
Ο Χριστοφοράκος πέτυχε τον στόχο του, το ίδιο φαίνεται να καταφέρνει και ο Καραβέλας. Βέβαια αυτό το διπλό σήριαλ δεν έχει τελειώσει.
Αυτό όμως που μπορεί να συμπεράνει με δικαιολογημένη πικρία κάθε πολίτης που επιζητά την ίση εφαρμογή των νόμων, είναι πως οι αποκρουστικοί αυτοί κατηγορούμενοι ως εγκληματίες του "λευκού κολάρου" μπορούν να αισθάνονται σίγουροι πως όσα εγκλήματα κι αν έχουν διαπράξει σε βάρος μιας χώρας, η δικαιοσύνη τελικά θα τους αντιμετωπίσει με ταξικά κριτήρια. Υπάρχουν "εγκληματίες" που η ποινή τους (ένα τσιγαριλίκι για παράδειγμα) τους οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες σε ένα κελί του Κορυδαλλού μαζί με βιαστές και δολοφόνους και εγκληματίες πολυτελείας κατηγορούμενοι για κακουργήματα, οι οποίοι δεν μπορούν να στερηθούν τα πούρα τους.
Το να καταλήξουν εκεί που πρέπει χωρίς παζάρια οφείλει να είναι απαίτηση όλων.
