Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα και η Ελλάδα δεν έχει ιδιαίτερους λόγους να γιορτάζει.
Μάλλον το αντίθετο. (Λέτε να κάνουν πάρτι στη Ζαχάρω;)
Για πολλά θα έπρεπε όχι να γιορτάζει αλλά να ντρέπεται σε σχέση με το περιβάλλον και την αντιμετώπισή του στη χώρα μας.
Η πλάκα είναι πως τόσο καιρό πολιτικοί, επιστήμονες και ΜΜΕ προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες για την πραγματική απειλή της αύξησης της θερμοκρασίας και την αλλαγή του κλίματος. Και όταν σε φυσιολογική ισορροπία με τις ανάγκες των καιρών το κόμμα των Οικολόγων - Πρασίνων εμφανίζει ραγδαία αύξηση των ποσοστών του, κάποια παραδοσιακά κόμματα αντιδρούν με λύσσα και τους την πέφτουν για το...όνομα της Μακεδονίας!
Δεν σημαίνει αυτό το σχόλιο πως προτείνω ψήφο, αλίμονο, ο καθείς με τα κριτήρια του θα ρίξει το βόλι ή θα πάει για μπάνιο (προσωπικά θα κάνω και τα δύο).
Όμως η αδυναμία κάποιων κομμάτων να αντιληφθούν πόσο αλλάζουν οι καιροί και πόσο καθαρά οι πολίτες βλέπουν και ζούν -θέλουν δεν θέλουν- την καταστροφική ανυπαρξία της πολιτικής στην πραγματική προστασία του περιβάλλοντος, δείχνει πολλά.
Η στροφή αρκετών πρός τα λεγόμενα "μικρά κόμματα", όπως και την αποχή, είναι απολύτως αναμενόμενη αντίδραση των πολιτών μπροστά στον συνδυασμό προβλημάτων και αδιεξόδων που έχουν συσσωρευθεί στην καθημερινότητα των.
Η καταστροφή και η υποβάθμιση του περιβάλλοντος είναι ένα από αυτά. Και δεν μιλάμε για μια ...ψύχραιμη και νηφάλια αντίδραση και άποψη αλλά για...ψήφο οργής.
Το κόμμα των εξοργισμένων είναι ήδη ο νικητής των ευρωεκλογών και μάλιστα με διαφορά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα μικρά κόμματα στερούνται άποψης και θέσεων και λειτουργούν μόνο ως ...αποδέκτες της αγανάκτησης. Ειδικά στην περίπτωση της "ΔΡΑΣΗΣ" που και γνώμη και θέσεις και ενδιαφέροντες ανθρώπους έχει, η υποκρισία και τα φοβικά σύνδρομα για απώλειες ψήφων οδήγησαν σε πραξικοματική απομώνοση από την δυνατότητα προβολής. Κρίμα, έπρεπε να είχε υπάρξει μεγαλύτερη αντίδραση, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις θέσεις τους. Είναι θέμα δημοκρατίας...
Προσωπικά επιμένω να πιστεύω πως η ψήφος μπορεί να αλλάξει πολλά. Ας μην την χαραμίσουμε.
Για την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος ξεκίνησα να γράφω με αυτήν θα κλείσω :
Είχα την ευκαιρία και τη χαρά χθες να παρακολουθήσω τη συζήτηση του Έλληνα επιτρόπου Σταύρου Δήμα με οικολογικές οργανώσεις στο Ζάππειο. Σκέφτομαι πως η παρουσία του και η δράση του αποτελεί το αντίβαρο της ξεφτίλας μας διεθνώς στα περιβαλλοντικά θέματα. Για παράδειγμα (πρός αποφυγήν) η Ελλάδα υπήρξε η μόνη χώρα στον πλανήτη που την απέβαλε από τους μηχανισμούς του Κιότο - μέχρι συμμορφώσεως- η Διακυβερνητική του ΟΗΕ για το Κλίμα, λόγω των εσφαλμένων στοιχείων που στέλναμε.
Ο κ. Δήμας εξελίχθηκε στον πλέον σημαντικό και προβεβλημένο Επίτροπο της Κομισιόν.
Κέρδισε την προσωπική εκτίμηση ηγετών και πολιτών και όχι μόνο στην Ευρώπη.
ΗΠΑ (με Ομπάμα), Κίνα, Ινδία και τόσοι άλλοι τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό και συζητούν μαζί του -στο ανώτατο επίπεδο- για τη λήψη αποφάσεων που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον του πλανήτη. όχι φιλολογικά. Κυριολεκτικά.
Ως πολίτης της Ελλάδας λοιπόν αν κάτι έχω να γιορτάσω την σημερινή επέτειο είναι ακριβώς αυτό. Και βέβαια περιμένω να κάνει ακόμη περισσότερα στην νέα, δεύτερη θητεία του ως επίτροπος περιβάλλοντος. Αυτό θα συμβεί αν υπάρχει μυαλό και μπέσα στην όποια πολιτική ηγεσία κληθεί στην ώρα της να αποφασίσει την τοποθέτηση του επόμενου Έλληνα επιτρόπου στην Ε.Ε.
Για το καλό και της Ευρώπης και της Ελλάδας (γιατί ως γνωστόν δεν είναι αυτά τα δύο το ίδιο).
