Άκουσα τον ανατριχιαστικό ήχο της σύγκρουσης.
Κεντρικός δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, χωρίς στηθαίο (στην Ελλάδα ζούμε...).
Μετωπική.
Μπροστά μου υπήρχαν αρκετά αυτοκίνητα τα οποία απλά έκαναν ζιγκ-ζάγκ, απέφευγαν τα συντρίμμια και...συνέχιζαν.
Φτάνω κοντά, βλέπω έξω από το ένα αυτοκίνητο μια κοπέλα να κλαίει από το σόκ. Η οδηγός του ενός αυτοκινήτου.
Ήταν καλά.
Το άλλο αυτοκίνητο έβγαζε καπνούς, μάλλον απο την μπαταρία.
Κοιτώ μέσα και διαπιστώνω πως είναι εγκλωβισμένος ένας υπέργηρος άντρας. Προσπαθώ να ανοίξω την παραμορφωμένη πόρτα.
Αδύνατο.
Την ίδια στιγμή, δεκάδες αυτοκίνητα με προσπερνούν με αργή ταχύτητα. Οι οδηγοί και οι επιβάτες κοιτούν με περιέργεια.
Τους φωνάζω να με βοηθήσουν.
ΚΑΝΕΙΣ!
Προσέτρεξαν ευτυχώς δύο γειτόνοι που άκουσαν τη σύγκρουση και βγάλαμε τον άνθρωπο. Καλά ήταν, αν και σε κατάσταση σοκ. Μου έλεγε συνεχώς πως "έπρεπε να κρατήσουμε το προγεφύρωμα και να ενημερώσω με τον ασύρματο το στρατηγείο".
Από έναν γείτονα έμαθα πως ήταν στρατηγός και ήρωας πολέμου.
Η αδιαφορία όμως τόσων συνανθρώπων να βοηθήσουν μου θύμισε πως στην εποχή μας οι ήρωες περισσεύουν και είναι αναλώσιμοι.
Αρκεί να μην λερώσουμε τα χέρια μας...
Μα, πως κατάντησαν έτσι τόσοι "άνθρωποι";
