Γεννήθηκα στην Αυστραλία και είναι η δεύτερη πατρίδα μου.
Είναι ταυτόχρονα ο τόπος που εκατομμύρια Έλληνες βρήκαν αποκούμπι σε δύσκολες εποχές και ρίζωσαν.
Έτσι πήγε ο πατέρας μου που μετανάστευσε το '53 από την Κόρινθο, 17 ετών παιδί, εγκαταλείπονας τα χωράφια και τη σταφίδα που ήταν για πάνω από 100 χρόνια η αποκλειστική ενασχόληση της οικογενείας.
(Με πρωταγωνιστή φυσικά τον μπαρμπα-Τάσο, τον παππού-σύμβολο).
Έτσι βρέθηκε εκεί και η μητέρα μου που εγκατέλειψε το μεταπολεμικό, βομβαρδισμένο Λονδίνο, στο πλαίσιο οργανωμένης προσπάθειας από την τότε αγγλική κυβέρνηση για να αντιμετωπίστούν τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που προκάλεσε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ήρθα πρώτη φορά στην Ελλάδα στην κοιλιά της μάνας μου το 1965, την άνοιξη, με πλοίο και με τον ίδιο τρόπο επέστρεψα, αγέννητος.
Τον χειμώνα το '66 ο πατέρας ήρθε να δεί τους γονείς του ξανά και δεν άντεξε να επιστρέψει. Νοσταλγία και υποσχέσεις από γονείς και πολιτικούς τον έπεισαν να μείνει.
Τηλεφώνησε στη μητέρα μου η οποία πούλησε το σπίτι και το συνεργείο που διατηρούσε ο πατέρας στο Σίδνει και με έφερε, αυτή τη φορά με αεροπλάνο -λίγων μηνών μωρό- στην Ελλάδα.
(Φόρτωσε και την οικοσκευή, τηλεόραση, ψυγείο, στερεοφωνικό, πλυντήριο σε πλοίο και όταν έξι μήνες μετά την παρέλαβαν, ήξερε ήδη πως στην τότε Κόρινθο και στη γειτονιά δεν υπήρχε αρκετό ρεύμα για να δουλέψουν οι συσκευές. Τις βάλανε στο κοτέτσι να γεννούν αυγά οι κότες... Η μητέρα μου έπαθε πολιτισμικό σόκ. Η φαμίλια δεν ήθελε να δεχθεί μια γυναίκα ξένη που δεν ήξερε καν να φτιάχνει ...γιουβαρλάκια! (σήμερα κάνει τα καλύτερα).
Έκτοτε δεν ξαναπήγα στην πατίδα που γεννήθηκα.
Γυρίζω τον κόσμο συνεχώς αλλά, εκεί, δεν πήγα.
Ήξερα πως εφόσον πάω, θα μείνω για τα καλά...
Αυτές τις ημέρες που η Αυστραλία δοκιμάζεται από την ίδια καταστροφή που σημάδεψε την Ελλάδα πρόν από ενάμισι χρόνο, σκεφτόμουν πολύ το πόσο ξεχασμένους έχει η Ελλάδα τους πολίτες της που ζούν εκεί.
Μάλιστα η ελληνική κοινότητα, ήδη, θρηνεί δύο θύματα.Ελπίζω πως ως κοινωνία δεν έχουμε χάσει τα αντανακλαστικά μας.
Θεωρώ πως η Ελληνική Πολιτεία οφείλει να λάβει πρωτοβουλίες πάνω από το όριο της "διεθνούς αλληλεγγύης".
Η Υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη έχει δείξει πως είναι καλός δέκτης μηνυμάτων με περιεχόμενο.
Προσωπικά μου το απέδειξε όταν απάντησε σε σχόλιο του "info-λόγιο" για την κατάσταση
στο Myanmar (Βιρμανία).
Είναι καθόλα αναγκαίο, προσμετρώντας και την έμπρακτη συμπαράσταση της κυβέρνησης της Αυστραλίας όσο και της (ξεχασμένης) ομογένειας στην αντίστοιχη δοκιμασία από τις φωτιές στη χώρα μας, η Ελλάδα να ανταποκριθεί στην δύσκολη στιγμή της μακρυνής πατρίδας εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων.
Ουσιαστικά και άμεσα.
Η ρύθμιση του θέματος της ψήφου των ομογενών που προωθεί η κυβέρνηση όσο και η επίσκεψη του πρωθυπουργού που προηγήθηκε αποτελούν μια καλή αρχή η οποία εφόσον δεν έχει συνέχεια, θα οδηγήσει σε πλήρη μαρασμό τη σχέση της Μητροπολιτικής Ελλάδας με το σημαντικότερο κομμάτι της ομογένειας, που τόσο πολύ έχουμε απαξιώσει με τη στάση μας ως χώρα στο παρελθόν.
Τώρα.
