Κατεχόμενη Λευκωσία, 2003.
Οι τρόποι του ήσαν ιδιαίτερα λεπτοί, επιδεικτικά εκλεπτυσμένοι. Ευρωπαϊκή συμπεριφορά και στύλ αδιαμφισβήτητα, καλλιεργημένα στα καλύτερα εσωτερικά σχολεία της Τουρκίας, αυτά που απευθύνονται στους γόνους των οικογενειών του βαθέως κράτους της γείτονος.
Στη συνέχεια σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια της Βρετανίας, μεταπτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ και επιστροφή στην πατρίδα. Η θέση στο διπλωματικό σώμα τον περίμενε, ελέω οικογενειοκρατίας, στοιχείο στο οποίο δεν διακρίνεται βέβαια για τις επιδόσεις της μόνο η Ελλάδα.
Στην Τουρκία η στελεχική ανανέωση στο εσωτερικό των πολυσχιδών μηχανισμών που συνθέτουν ως σύνολο αυτό που αποκαλούμε "βαθύ κράτος", δεν είναι αφημένο στην τύχη :
-Η στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική, αστυνομική κλπ κλπ κάστα φροντίζει -εν κλειστώ βέβαια- για την διαδοχή και διαιώνιση της ύπαρξής της και όσων πρεσβεύει ως η "αυθεντική φωνή του Κεμαλισμού και της Τουρκικότητας"...
Γκρίζοι λύκοι. Κατεχόμενα 2003.
Τον ρωτάω εαν σκοπεύει η Τουρκία να κάνει κάποια ουσιαστική κίνηση στο θέμα των αγνοουμένων. Να παραλάβουν πιά οι συγγενείς τα οστά των δολοφονημένων. Ο συνομιλητής μου -με ευδιάκριτη στο ψυχρό πρόσωπό του την ενόχληση που εκδηλώθηκε με μειδίασμα και στιγμιαίο τρέμουλο στο χείλος-, αποφεύγει να κάνει οποιαδήποτε αναφορά στο θέμα των αγνοουμένων από την εισβολή του 1974.
Η όπως πάντα θορυβώδης άφιξη του Ραούφ Ντεκτάς βάζει ταφόπλακα στην off the record συζήτηση με τον γνωστό μου -Τούρκο, όχι Τουρκοκύπριο- διπλωμάτη ο οποίος εδώ και μερικούς μήνες έχει αποσπασθεί σε ιδιαίτερα ενδιαφέρον πόστο στο Τουρκικό ΥΠ.ΕΞ.
Κουβέντα.
Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε "καρντάσι".
Ο εγγονός του Ντεκτάς, επίσης Ραούφ. Και για το θάνατο του αδερφού του επίσης δεν μιλάει κανείς...
Με πλησιάζει ξανά στο διάλλειμα της συνέντευξης με τον Ντεκτάς. Αυτή τη φορά το ύφος του είναι σοβαρό και ο ίδιος είναι απόλυτα συγκεντρωμένος σε όσα λέει :
-" Οι αγνοούμενοι για μας είναι οριστικά παρελθόν. Ακόμη και να θέλαμε, η χούντα του Εβρέν και άλλοι φρόντισαν πρίν από χρόνια να εξαφανίσουν κάθε στοιχείο. Από οστά, μέχρι μνήμες. Case closed"...
Κοιτάζοντας από το παράθυρο την τελευταία Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που παραμένει διά της βίας διχασμένη και η μισή υπό ξένη στρατιωτική κατοχή, δεν υπήρχε περίπτωση να μην προσέξω το ουράνιο τόξο που φώτιζε στο βάθος, στις ελεύθερες περιοχές. Από την άλλη πλευρά, πρός την Αμμόχωστο, άκουγα ακόμη τις βροντές από την περαστική καταιγίδα που απομακρυνόταν.
Εκεί βρέχει ακόμη.
Δάκρυα που για να στεγνώσουν, θέλουν απαντήσεις.
φωτογραφίες : alekos markellos, copyright 2003-2004
